Dinsdag 26 januari tussen de middag. Even mijn mail en social mefia checken. Zie dat een vriendin een berichtje van een zekere Dirk en Jessica Kuijt heeft gedeeld. De begintekst intrigeert me, dus scroll ik niet door, maar lees het hele verhaal. Wow.. tranen stromen inmiddels over mijn wangen. Door het verhaal zelf, maar zeker ook door de manier waarop het verwoord is.
Een jong gezin, die een zoontje van 3,5 jaar onlangs hebben verloren. Hoe ze worstelen met dit onmenselijke verdriet en gemis. Zo puur, eerlijk, oprecht zijn hun gevoelens daarover omschreven. Ik lees wat berichten terug, want wat is er dan toch gebeurd?! Een auto ongeluk ging vooraf aan veel ellende, pijn, zorg, vechten en verdriet.
En aan dus het uiteindelijke los moeten laten…. Zoals Dirk het verwoorde: wat eerst “Huisje, boompje, beestje” was, veranderde in ” Huisje, traantje, kruisje”. Maar dan vertelt hij verder. Hoe ze gekozen hebben voor orgaan donatie en hoe ze daar iemands leven mee hebben weten te redden. Vandaar dus zijn titel “Black clouds & silver linings”, begrijp ik nu. Jemig, wat een relativeringsvermogen, maar meer nog, hoe dapper!! Diep respect.
Ja ik weet dat de meningen verdeeld zijn over donorschap en dat het een moeilijke keuze is. Deze blog is ook niet bedoeld als pleidooi.Gelukkig mag het namelijk nog steeds een vrije keuze zijn, want daar ben ik dan ook weer voorstander van. Het verhaal zet je wel aan het denken, want wat hadden zij graag gehad dat hun kleine man na het ongeluk gered had kunnen worden door een donor.
Zij en velen onder ons, hebben te “dealen” met een groot gemis. En ik vind het mooi om te lezen dat hun keuze, naast het redden van iemands leven, ook hun verdriet toch iets verzacht…
Ben benieuwd of het ook u aan het denken zet.