Het volgende blog is geschreven door Jojanneke, verpleegkundige bij een huisartsenpraktijk en allround medewerker bij een uitvaartondernemer.
Rouw. Als je ’s lands meest bekende woordenboek erbij pakt dan vind je als betekenis: bedroefdheid, met name vanwege een sterfgeval. Tijdens het rouwproces verwerkt een nabestaande geleidelijk de pijn van het verlies. Hij neemt afscheid, accepteert langzaamaan de definitieve afwezigheid van zijn dierbare.
Ik werk als verpleegkundige in een huisartspraktijk, voornamelijk met chronisch zieke mensen, die mogelijk dood kunnen gaan door die ziekte. Hun nabestaanden zullen rouwen. Zelf zijn ze soms bang voor de dood, en soms niet. En soms zijn ze nog lang niet toe aan doodgaan en gaat dat nog decennia duren.
Toch rouwen al deze mensen zelf nu al, hoe ver weg of dichtbij de dood ook lijkt. Ze rouwen niet vanwege het sterven. Ze rouwen om ander verlies. Verlies van gezondheid, waardoor ze dingen niet meer kunnen zoals voorheen. Verlies van (ongezonde) gewoonten die belangrijk voor hen waren, maar nu moeten laten om gezonder te blijven. Verlies van werk, omdat het niet meer gaat. Zaken die zo belangrijk en typerend voor hun persoonlijkheid waren kunnen of mogen nu niet meer. Dat kan in kleine dingen zitten, of in grote. Verlies van identiteit.
Ook, of misschien wel juist deze rouw verdient aandacht en moet verwerkt worden. Ik denk dat deze vorm van rouw herkenbaar is voor velen. Waarover hebt u moeten rouwen?