Vandaag is je honderdste geboortedag, maar jij bent al bijna zestien jaar niet meer bij ons. En wat mis ik je nog steeds. Ik mis je in de kleine en de grote dingen. Hoe vaak wil ik nog de telefoon pakken om je op te bellen om te vragen hoe het met je gaat. “Recht overeind” was het geijkte antwoord. Maar aan je stem kon ik horen hoe het werkelijk met je ging.
Ook met de belangrijke gebeurtenissen uit ons leven mis ik je enorm. Zoals het afstuderen van de meisjes, wat zou je trots zijn geweest. En hun huwelijken. En wat te denken van de geboorten van onze kleinkinderen, jouw achterkleinkinderen. Wat zou je van ze genoten hebben. Dat daar een kleine Johanna ( jouw naam) tussen zit vind ik geweldig, Voor jou zou dat niks uitmaken. Wat je wel geweldig zou hebben gevonden is de naam van onze eerste kleinzoon, Driek van Beek. Hij heet naar jouw zo innig geliefde man, mijn vader.
Wat zou je trots op ons geweest zijn mam, op wat we nu doen en hoe we nu in het leven staan. En wat heb ik veel van je geleerd. Praktische zaken, je was een duizendpoot. Koken, bakken, haken, breien, je kon het allemaal als de beste. Die talenten heb ik niet van je geërfd. Je hamerde er steeds weer op en zodoende heb ik het hoognodige geleerd.
Wat ik ook van je geleerd heb is het geven van liefde. Jouw onvoorwaardelijke liefde voor mij en het jezelf wegcijferen voor mij is iets waar ik je altijd dankbaar voor zal zijn. Jij hebt me geleerd de moeder te zijn die ik nu ben en ik hoop dat, als ik er niet meer ben mijn kinderen met net zo veel liefde aan mij denken als ik aan jou.
Lieve mam, verloren maar nooit vergeten.