Nieuws

Zorg in de laatste levensfase

zorg in de laatste levensfase

Samen met twee collega’s hadden wij de zorg voor een lieve mevrouw. Soms gebeurt het dat je voor de eerste keer bij mensen over de drempel stapt en voelt: Ja, hier moet ik zijn! Noem het het lot of intuïtie, maar het is me al meerdere keren overkomen en ik geloof er heilig in dat het bestaat. Deze mevrouw en haar man voelden vanaf de eerste ontmoeting zó vertrouwd! En wij mochten hen bijstaan in een van de meest ingrijpende fasen van hun leven. Eerst was er nog hoop. Hoop op meer tijd samen. Maar die werd hen na een laatste operatie genadeloos ontnomen. De specialisten konden niks meer voor haar doen.

Meneer en mevrouw kozen voor rust, voor thuis samenzijn met zo min mogelijk hulp van buitenaf. Ze hadden immers al zoveel verdrietige dingen samen meegemaakt. Dingen die hen hadden verbonden in een niet te verbreken en immense liefde. Ook dit wilden ze samen een plekje geven. Toch vormden onze wekelijkse bezoekjes voor hen een hoogtepunt. Ze keken ernaar uit. Mevrouw genoot van een warme douche, meneer vertelde ons hun levensverhaal. Het woord “toeval” moesten ze maar uit het woordenboek schrappen, vond hij. Dat bestond helemaal niet. En zo waren wij daar, voorbestemd, dankbaar voor wat ons “toeviel”….

Maar toen kwam de dag dat het niet meer ging. Ze had meer pijn dan ze kon verdragen. Iedere prikkel werd er een teveel. Alles zelf doen was geen haalbare optie meer. Meneer was uitgeput van al het zorgen…De fantastische huisarts zorgde voor adequate pijnstilling, maar wat verder? Meer zorg thuis wilden ze niet, dat zou alleen maar meer onrust geven. Een hospice dan, opperde ik? Dat meneer dit niet meteen van de hand wees, zei genoeg, dit was voor hen de beste keus. Ook al moest hij, moesten wij, de dagelijkse zorg dan uit handen geven, deze beslissing gaf de rust die meneer en mevrouw zo nodig hadden. Liefdevol verzorgd en zonder pijn ontstond er ruimte om het aardse leven stapje voor stapje los te laten. We bezochten haar en vonden haar bijna gelukzalig in bed, genietend omdat ze niks meer hoefde. Hij streelde haar hand, terwijl hij ons de laatste bijzonderheden vertelde. Niks was onbesproken gebleven tussen hen. De sfeer was sereen… Toen haar ringen af moesten omdat haar handen vocht vasthielden, deed ze zelf haar trouwring af. Ze keek haar man indringend aan en gaf de ring terug aan hem. Zo sloot ze bewust hun aardse samenzijn af. Een zeer aangrijpend moment, zo omschreef meneer het via Whatsapp.

En ik…ik laat een traan, geraakt als ik ben door de puurheid van dit echtpaar. Hun aardse samenzijn mag dan misschien ten einde komen, ik weet zeker dat hun liefde reikt tot voorbij de dood!