Bij ons thuis is ‘de dood’ een item waar door de kinderen regelmatig over gesproken wordt. Ik denk dat ons werk hier mee te maken heeft, omdat ze er vaker wat over horen. Toch hoor ik ook de kleuterklasgenootjes van onze oudste dochter regelmatig over ‘doodgaan’.
Doodgaan is natuurlijk erg abstract en een beetje geheimzinnig. En het maakt wat los bij alle grote mensen. Misschien dat het daarom wel zo interessant is?
Er is veel gezegd en geschreven voor, over en zelfs door kinderen als het gaat over dood. Je kunt kiezen tussen Nijntje, Kikker en zijn vriendjes, maar ook minder bekende hoofdpersonen, om verlies en rouw eens bespreekbaar te maken met een jong kind. Veel boeken zijn de moeite waard.
Zo kreeg ik van mijn collega het boek ‘Doodgewoon’ van Bette Westera aangereikt. Een poëzieboek wat eigenlijk voor volwassenen minstens net zo mooi is als voor kinderen. De toegankelijke gedichten (voorzien met bijzondere illustraties van Sylvia Weve) belichten allerlei facetten van de dood. Een mooie mix van gevoelige gedichten over afscheid en rouw, filosofische gedichten die uitnodigen tot gesprek en gedichten met wat (zwarte) humor die lucht geven aan het geheel. Het boek is wat mij betreft een aanrader. Ik sluit af met een stukje van een gedicht uit het boek over leven na de dood:
‘Alleen al het idee geeft mij een warm gevoel van binnen.
Dan zou het mama kunnen zijn,
die lekker ligt te spinnen
op papa’s schoot. Zou dat niet prachtig zijn?’
U kent waarschijnlijk ook mooie boeken. Welke raadt u aan?