Hoewel we hier in het drukke Westen vaak ver verwijderd zijn geraakt van onze innerlijke biologische natuur, zijn wij mensen toch een onmiskenbaar onderdeel van alles wat leeft en sterft.
U kent daar vast ook voorbeelden van: Stormt het buiten, dan “stormt” het ook in kinderen. Zijn de dagen kort en donker, dan kruip je het liefst onder een dekentje op de bank. Maar zie je de eerste tekenen van de lente, dan lijkt het wel alsof ook wij weer ontwaken. Je voelt je meteen vrolijker, energieker. Vaak bruis je in de lente van nieuwe ideeën, ideeën die in de zomer rijpen en vrucht dragen. Komt dan de herfst, dan kun je bekijken wat je los wilt laten.
Dat kan van alles zijn: Van onzekerheid, tot een baan die je geen voldoening meer schenkt. En dan is er weer de winter, om uit te rusten en nieuwe krachten op te doen. De natuur lijkt dood, maar ondergronds ontstaat al weer nieuw leven. Zo zijn de natuur en de seizoenen een metafoor voor ons eigen leven. Het voelt goed voor mij om me daar bewust mee te verbinden.
Een plek waar je de natuur bij uitstek kunt ervaren, is natuurbegraafplaats Heidepol in Arnhem. “Natuurbegraven betekent eeuwigdurende rust in de schoonheid van de natuur”. Zo staat het op de website. En zo voelt het daar ook. Je kunt begraven worden in het bos, of in het veld, afhankelijk van je voorkeur. Op een handkar word je naar je laatste rustplaats gereden, de afscheidsviering kan bij mooi weer buiten, op een cirkelvormige open plek in het bos. Grafstenen zijn er niet, slechts een schijf van een boomstam met je naam erop markeert de plek waar je ligt. Ja, als mijn tijd is gekomen, mogen mijn kinderen me daar begraven, onder een mooie boom. Of op het veld. Zo gaat mijn lichaam dan weer op in de eeuwigdurende cyclus van leven en sterven van de natuur. Ik vind het een mooie gedachte.
En u? Wat zijn uw wensen en gedachten over uw laatste rustplaats?